Mevrouw Verboom viert een eeuw

Sjoukje Dijkstra

Afgelopen dinsdag, omringd door geliefden en de warme felicitaties van haar gemeenschap, vierde mevrouw Verboom-de Jong uit Linschoten haar honderste verjaardag. Het was een mijlpaal die niet alleen een eeuw van leven markeerde, maar ook een eeuw van herinneringen, avonturen en uitdagingen. Haar leven weerspiegelt de veerkracht van een generatie die getuige was van oorlog en vrede, van verlies en liefde. “We vierden het in de zaal hier tegenover. Mijn dochter had het zo goed geregeld. Het was heel gezellig.”

Geboren in 1924, was mevrouw Verboom slechts zestien jaar oud toen de donkere wolken van de Tweede Wereldoorlog zich over Nederland verspreidden. “Ik weet alles nog. Mijn hoofd is nog goed”, herinnert ze zich levendig. Haar herinneringen aan die tijd zijn doordrenkt van de grimmige realiteit van die donkere dagen. Ze beschrijft hartverscheurend hoe mannen uit Den Haag werden meegenomen naar Duitsland om te werken, sommige zonder fatsoenlijke kleren aan. Het was een tijd van angst en ontbering, waarin elk gezin zijn eigen strijd voerde om te overleven. “Mijn moeder zei dat we niet moesten kijken, omdat het te verschrikkelijk was. Er was er een die wist weg te komen”, zegt ze.

De bevrijding herinnert ze zich ook nog goed. “Aan het einde van de oorlog sijpelden berichten door dat we bevrijd waren”, vertelt mevrouw Verboom over de dagen van de bevrijding. “Toen was het feest in Utrecht en mochten we daar naartoe. Ik had er eigenlijk niet zoveel zin in, want we wisten niet wat we tegen zouden komen ... Ik was net 21.” Na de oorlog vond mevrouw Verboom liefde en steun in haar huwelijk. “In de oorlog kwam je geen man meer tegen. Ze waren allemaal weg. Naar Duitsland gevoerd of ondergedoken ...” Ze ontmoette de liefde van haar leven bij een vriendin. Haar huwelijk duurde 47 jaar, een periode die ze koestert als een van geluk en verbondenheid, ondanks het verdriet van het niet direct kunnen krijgen van kinderen. “Uiteindelijk kregen we een dochter. Dat was echt een wonder. Nu ben ik gezegend met twee kleinkinderen van 23 en 25. Daar staan ze op de foto”, wijst ze.

Het leven bracht mevrouw Verboom van haar geboortestad Utrecht eerst naar Willeskop en daarna naar het rustige Linschoten, waar ze samen met haar man een nieuw hoofdstuk begon. Ze herinnert zich de warmte van de gemeenschap: “In Linschoten is het heel anders dan in Montfoort. Ik had het hier gelijk naar mijn zin.” Maar het leven is een reis vol ups en downs, en naarmate de jaren verstreken, brachten ze ook uitdagingen met zich mee. Haar man die altijd gezond was kreeg Alzheimer en uiteindelijk overleed hij al op 72-jarige leeftijd.

Nu, op haar honderdste verjaardag, omringd door herinneringen aan een leven goed geleefd, blikt mevrouw Verboom terug op haar reis met een mengeling van dankbaarheid en nederigheid. “Ik heb geen geheim voor mijn 100-jarige leeftijd. Ik had het niet gedacht... dat ik honderd zou worden”, zegt ze bescheiden.

Hoewel de jaren zijn verstreken en het leven zijn tol heeft geëist, blijft mevrouw Verboom vastberaden om elke dag te omarmen met dezelfde vastberadenheid en moed die haar door de moeilijkste tijden hebben geleid. “Ze zorgen goed voor mij hier in de Lindewaard. Daar ben ik dankbaar voor. Ze zijn echt heel lief.”