Klein Geluk

Een nieuw jaar, met alle verrassingen, vreugde, schrik en verdriet die het voor ons in petto heeft. Maak er het beste van, trek je niet alles aan, probeer je bij tijd en wijle los te maken van de bizarre gebeurtenissen in de wereld om je heen. Leuke dingen zijn er tenslotte ook.

Het afgelopen jaar kreeg ik onverwacht een heel bijzonder cadeautje. Het was een mooi doosje met een dozijn verschillende soorten plantenzaden om op te kweken. Dit doosje van Pandora was duidelijk met zorg en liefde samengesteld als aandenken aan het 50-jarig jubileum van de Haastrechtse volkstuinvereniging. Ik was er te gast en ik kreeg zo’n doosje, en op dat moment besefte ik niet wat erin zat en hoe bijzonder dat was.

Hoe slecht en nat het op dit moment buiten ook is, telkens als ik weer eens ongeduldig in dat doosje kijk, verheug ik me op het zaaien en opkweken van alle bijzondere soorten.

Zoals de citroen-meloen, die sprekend lijkt op een watermeloen maar dan het formaat van een kokosnoot en met helderrode zaden. Als het lukt, kun je er hetzelfde mee doen als met de meeste andere vruchten van de komkommerfamilie: de courgettes, pompoenen, komkommers en augurken: opeten, roerbakken, of inleggen in azijn.

Het moeilijkste is het elk jaar opnieuw om je plantenzaadjes zo lang mogelijk in het zakje te houden: te vroeg gezaaid geeft in de regel meer oponthoud dan het juiste tijdstip afwachten. Dat wil zeggen: als de grond zelf ook begint op te warmen.

De tuin, en het denken over de tuin (wat ga ik er dit jaar allemaal in doen), het bijhouden van het foto-album, natuurlijk het tuinieren zelf en rustig zitten in de schaduw van de grote boom zijn voor mij momenten van rust en afstand van de dagelijkse machteloosheid over milieu en politiek.

Er zitten verschillende koolsoorten in mijn pakket: zwarte mosterd, blauwe koolrabi en een uitdagend onwaarachtige koolplant die in zijn eerste jaar wel twee meter hoog moet kunnen worden, waarbij je telkens de onderste bladen langs de stam afplukt om ze op te eten. Op het etiket heeft de plant dan iets weg van een palmboom. Stevige vorst overleeft hij niet, maar in zuidelijker landen kan deze koolsoort als vaste plant een hoogte van 6 meter bereiken, belooft de tekst op het zakje.

We waren van de week een half uur te vroeg. In de wachtkamer lag een glossy tijdschrift met de titel: Tuinontwerpen.

Ik had zodoende de tijd mij op de hoogte te stellen van de karakteristieken van de hedendaagse tuin: hij is klein, maar hij moet groot lijken. Met slimme doorkijkjes en vals perspectief. De tuin mag wat kosten: keramische tegels, vlonders van tropisch hardhout, roestvrijstalen waterval, verlichting, buitenkeuken, loungeset en waterdichte speakers. Alle ontwerpers en ontwerpsters putten uit een beperkt arsenaal van dezelfde decoratieve pampagrassen, lampenpoetsers, klein blijvende heesters, exotische klimplanten en oude olijfbomen in kuipen van winterhard Fins aardewerk.

Het enige wat een tuin niet mag kosten is arbeid. Een robotmaaier voor het gazonnetje van 5 bij 6 is een absolute must, en via de app stel je het oppervlak, de maaihoogte en de frequentie in, en kun je je vrienden de performance laten zien.

Terug naar mijn verrassingspakket. Er zitten zaadjes in het pakket met de naam Aardkastanje. Het is familie van de gewone worteltjes, de knolselderij, de pastinaak, het fluitenkruid en de peterselie. De wortels zijn eetbaar, maar je kunt de aardkastanje ook als vaste plant laten staan: mooie witte bloemschermen op een meter hoogte. We gaan het beleven.

Gele bietjes, Poolse kerstomaatjes die je niet hoeft te dieven maar waarvoor je wel op de knieën moet om ze te plukken.

En het uitdagendste van alle: zes zaadjes, zo groot als muizenkeutels, van The Kelsea Onion, een Engels uienras van wereldrecordklasse. Zoek op internet maar eens een plaatje op van de Kelsea Onion. Op het zakje staat een man die een ui zo groot als een mak schaap in zijn armen torst. Ik ga de zes zaadjes die ik gekregen heb met alle zorg en vernuft opkweken. Ondertussen kijk ik uit naar een pan die groot genoeg is om voor 200 personen uiensoep te maken.

Otto Beaujon