Geen paniek bij WDS

‘Degradatie? Gaat niet gebeuren!’

Als angst voor degradatie een virus is, dan is het nog niet doorgedrongen tot de spelers en de supporters van WDS. Op de donderdagse trainingsavond spelen aanhangers hun potje biljart, is de kantinebeheerder op haar post en praten de overige aanwezigen over de dingen van de dag. Buiten is het hondenweer. De westelijke wind zorgt voor omstandigheden die het verblijf onder een koude douche evenaren. Niettemin zijn liefst 22 spelers naar de training gekomen en volgens trainer Van Gardingen zitten die goed in hun vel. Zo goed, dat hij zich geen zorgen maakt over het competitieverloop.

De met 4-1 gewonnen oefenwedstrijd tegen Moerkapelle lijkt het zelfvertrouwen te hebben opgekrikt. Niet alleen de uitslag was hiervan de oorzaak, maar ook de manier waarop gespeeld werd. In de kleedkamer weerklinken de geluiden die daarin passen. Luidruchtig en zonder schroom om zich in het naderende natte avontuur te storten. In vroeger tijden zouden moeders hun kroost gewaarschuwd hebben om toch vooral niet naar de training te gaan. De smerige modderzooi bij terugkeer was hen vaak een doorn in het oog. Maar goed dat er kunstgrasvelden zijn. Doorweekt waren de deelnemers aan de eerste training na de winterstop wel. De meesten van hen spoedden zich huiswaarts en aanvoerder Bjorn Stalvord dumpte zijn doorweekte outfit zo snel als mogelijk thuis in de badkuip.

Plaats 10 met 10 uit 11

De competitie is op twee wedstrijden na precies op de helft. WDS moet zowel Siveo’60 als Perkouw nog ontmoeten. De eerste elf wedstrijden hebben het schamele totaal van 10 punten opgeleverd, goed voor een 10e positie op de ranglijst. Twee winstpartijen en vier gelijke spelen staan tegenover vijf verloren partijen. Er zijn vier ploegen die een mindere score hebben behaald, maar deze competitie is er niet een zoals men in de vierde klasse gewend is. Dit keer is er een bijzonder regeling voor wat betreft de degradatie en de gang naar de nieuwe vijfde klasse. Daarheen verhuizen de onderste drie en voor wie de plaatsen negen, tien en elf binnenhaalt, is eer een nacompetitie met nog veel ‘nieten (degradatieplaatsen}. Kortom, het vege lijf redden is niet vanzelfsprekend en deze competitie zal tot aan de laatste wedstrijd boeiend blijven.

Bjorn; vallen, opstaan, doorgaan

Aanvoerder Bjorn Stalvord heeft wel ervaring met degraderen. Na de overstap van Oudewater OVS in het kielzog van Mark Van Bentum maakte hij twee degradaties achter elkaar mee. De toenmalige tweedeklasser WDS waarmee hij op een hoger niveau wenste te gaan voetballen gleed binnen de kortste keren naar de vierde klasse zaterdag van de KNVB. Voor Bjorn was die overstap toentertijd de enige mogelijkheid om ‘hoger te gaan voetballen’. Hij verliet de vereniging waar zijn grootvader in 1932 een van de oprichters was en waar zijn vader, zijn ooms en neven werkelijk ontelbare wedstrijden in de hoofdmacht speelden. De optie om bij de buren (vv Unio) te gaan spelen kon niet gelicht worden. Daarvoor lagen de verhoudingen binnen het Oudewaterse nog te gevoelig en zou de familietraditie geweld worden aangedaan. De sportieve ambities moesten dan ook elders worden waargemaakt. Het werd niet direct een succes. Blessures aan de knie, tot tweemaal toe aan de meniscus, stonden dat in de weg. Bjorn: “Het jaar daarna was het wel een feest op zich met mannen als Laurens Uiterwijk, Mark van Bentum en Ramon de Koning in de ploeg. Begonnen als middenvelder kwam ik steeds meer achterin te spelen en keek ik de kunst af van met name Ramon de Koning”. Een onwillige knie, drie maanden op reis, een hamerteen en een verbrijzeld middenhandsbeentje zijn de obstakels die vervolgens roet in het eten gooien. Maar dan volgt een nieuwe sportieve uitdaging. In Oudewater worden de fusiebesprekingen tussen Unio en Oudewater OVS afgerond. Er kan daar op zaterdag gevoetbald worden en de laatste belemmeringen -het verwijderen van een stukje los bot uit de linkerenkel- worden weggenomen. Bijzonder is dat Bjorn de gehele rij aan lichamelijke ongemakken weet te koppelen aan de ‘plaats delict’. Het eerste seizoen in de thuishaven beperkt zich tot slechts een ontmoeting, maar daarna kan hij voluit gaan. De slotwedstrijd om de beoogde promotie naar de tweede klasse thuis tegen Velo uit Wateringen vormt daarin een dierbare herinnering. “De uitslag was zuur, in de slotminuten kwam Velo langszij en in de verlenging liep het spaak voor ons; 3-5. Maar de sfeer, het enthousiasme van het publiek en alle bijkomende emotie koester ik als een hoogtepunt uit mijn voetbalcarrière”.

Uit de medische encyclopedie

Het was de reden om er zeker nog een jaartje aan vast te plakken. In dat seizoen ging het in de uitwedstrijd tegen Bunnik opnieuw mis. Als een medisch expert somt hij de opgelopen schade op. “Een beenbreuk, een verschoven enkelvork, een beschadigd kuitbeen en de banden gescheurd. Het was de achtste wedstrijd van het seizoen en de vooruitzichten op herstel en opnieuw aan het voetballen komen waren uiterst klein”. Na een week wordt er operatief ingegrepen in het Diakonessenziekenhuis en volgt revalidatie. “Ik zou stoppen”, klinkt het advies van de fysiotherapeuten. Bjorn beschikt over dovemans oren en via via wordt toch nog die fysiotherapeut gevonden die er heil in ziet. Bjorn noemt het een wonder dat hij er zo uit gekomen is dat voetballen weer een optie was. Veel wedstrijden miste hij niet, want de corona legde de competities langdurig stil. Eenmaal in staat om weer te spelen en met een woning in Driebruggen in het vooruitzicht maakt hij een ‘transfer’. Terug naar WDS waar hij goede herinneringen heeft aan de wijze waarop het voetballen en het clubgevoel wordt beleefd. “Op het veld zijn we vaak bloedfanatiek en strijden we om elk punt. Maar we kunnen ook goed relativeren en het besef dat het eigenlijk een leuk spelletje is, voert na afloop snel weer de boventoon. Kortom, een plezierige vereniging met een vaak hondstrouwe aanhang”. Je wilt het jezelf niet aandoen om naar de vijfde klasse af te dalen en de verenigingsmensen al helemaal niet”. Was er bij aanvang van dit seizoen nog enige twijfel of dit Bjorns laatste seizoen zou zijn, die twijfel is weggenomen. “Volgend jaar sta ik er nog steeds”, klinkt het vastberaden. Met als toevoeging: “Als ik blessurevrij blijf”. Die restrictie van de 33-jarige aanvoerder is in dit geval meer dan begrijpelijk.

Rob van Gardingen

Na dit seizoen scheiden, na twee seizoenen, de wegen tussen WDS en hoofdtrainer Rob van Gardingen. WDS zoekt daarom een nieuwe hoofdtrainer. Voor de training van donderdag gaf de trainer nog te kennen dat zijn jongens ‘in een goed vel’ zaten en dat de herstart van de competitie een ideale tegenstander betrof t.w. Siveo’60. De Zegvelders kenden ook een matige seizoenstart en wisten net als WDS pas tweemaal te winnen. Net als collega Ooms van Linschoten is ook Rob van Garderen ervan overtuigd dat afdalen naar de vijfde klasse geen optie is. De advertentie waarin een nieuwe trainer wordt gezocht maakt van deze optie al eveneens geen gebruik. Die luidt: ‘WDS is een gezellige dorpsclub met ongeveer 300 leden. Ons 1e en 2e elftal spelen op prestatief niveau waarbij ons 1e elftal uitkomt in de 4e klasse en ons 2e elftal in de 2e klasse. Binnen onze vereniging heerst een gemoedelijke sfeer waarbij prestatie en plezier hand in hand gaan. Voor het seizoen 2023/2024 zijn wij op zoek naar een trainer.