Maak kennis met de ‘nieuwe’ judoleraar in Montfoort en Oudewater ... Anco Bulk

Wie denkt dat judo met het vertrek van Richard Proost, een stille dood is gestorven in Montfoort en Oudewater, heeft het mis. Opvolger Anco Bulk van Kintaiko uit Woerden geeft alweer enige tijd met plezier judo aan de voormalige pupillen van Richard en hij doet dat op een geheel eigen manier. “Ik denk dat ik net wat speelser inzet, met spellen als schapen scheren en het Hollandse Leeuwen spel”, zegt hij met een lach.

De club Kintaiko is ooit ontstaan bij de gebroeders Den Edel, een tweeling. Nu werkt Anco er al jaren nauw samen met zijn broer, Erik. “Ik was bedrijfsleider op een sportschool in Waddinxveen en gaf judo in Haastrecht, Oudewater, Reeuwijk, Woerden. Toen Richard Proost begon in Oudewater, zei ik tegen hem: Weet je wat. Neem jij Oudewater maar. Ik ga naar Woerden. Daar vond ik dit pand aan de Singel en daar heb ik een dojo van gemaakt.” In het judo, maar ook in het aikido, kendo, karate-do iaido, in al die oosterse vechtsporten, noemen we de ruimte waar geoefend wordt dojo (red.).

Richard nam vervolgens zijn leerlingen over, en nu - bijna drie decennia later - zijn de rollen weer omgedraaid. Anco vertelt dat ongeveer 40% is afgevallen. Dat snapt hij ook wel. “Sowieso kun je honderd procent overname niet garanderen. Bovendien is de zomervakantie altijd zo’n keuzemoment. Ga ik door of kies ik een andere sport. Toen ik Montfoort voor het eerst binnen reed verbaasde ik mij over hoeveel faciliteiten Montfoort heeft. Er is heel veel keuze voor kinderen. Dan is het niet gek dat judo niet altijd eerste keuze is.”

De meeste kinderen die naar judo komen, doen dat volgens Anco, omdat ze vaak een uitlaatklep willen hebben om hun energie kwijt te kunnen. Bovendien hoort er een stukje discipline bij: het langs de kant zitten op volgorde, het groeten. Tegelijk moet je kinderen ook een plek gunnen, waar ze kunnen rausen en stoeien, ruw kunnen spelen. Dat is een van de dingen die kinderen leuk vinden om te doen. Op school en de opvang wordt dat vaak afgekaderd. Bij judo kan dat gewoon, maar wel binnen de regels. Het maakt niet uit waar ik ook sta. Voor alle kinderen is het hetzelfde. Ook kinderen die ruw spel spannend vinden, komen juist om die reden naar judo. Laat ze maar leren dat als iemand jou een duw geeft, dat het niet betekent dat iemand jou niet leuk vindt. Het je houden aan discipline, structuur, en het op volgorde zitten, dat is iets wat je alleen terugziet in de verdedigingssporten. Dat zijn waarden en normen die kinderen er ook bij leren.” Judo is volgens hem daarom ook echt een mooie sport voor erbij, naast al het andere wat kinderen vaak doen. “Laat ze hier maar een basis leggen. Al zitten ze twee of drie jaar op judo, dan hebben ze zelfvertrouwen gekregen, geleerd hoe voor zichzelf op te komen. Judo is daarbij meer teamsport dan veel ouders beseffen. Misschien wel meer dan bij voetbal. Je werkt nauw met elkaar samen. Zonder je partner kun je niet eens sporten.”

Uit hetzelfde hout

In zijn dojo in Woerden geeft hij ook jiu jitsu. Onder zijn hoede traint hij jeugdleden die ook trainen voor het Nederlandse team op landelijk niveau. Twee van hen - uit Linschoten - zullen binnenkort afreizen naar Abu Dhabi voor het Wereld Kampioenschap: Luca Ruijs en Damien van Dam, volgens Anco grote kanshebbers voor het goud. Dat vertelt hij niet zonder trots. Hoe hij zelf in de gevechtssporten belandde, is volgens hem ook wel bijzonder, juist vanwege zijn roots. “Ik ben opgegroeid in Lekkerkerk, een schaatsdorp ten top. Op de ALO, waar ik ook les geef, geef ik dan naast judo ook nog skaten en schaatsles. Dat heb ik dan nog meegenomen.” Het judo geven in Oudewater en Montfoort is wel iets wat bij hem past. “Dan komen er van die ventjes naar je toe, die zeggen: Ik heb m’n eerste vis gevangen. Dat herken ik van mezelf. Ik ben in Bergambacht begonnen met judo. Dat is uit hetzelfde hout.” De dorpse mentaliteit is ook wat hem aanspreekt. Dan komen kinderen ook echt op afspraak om 17.00 uur naar jiu jitsu of judo, omdat ze dat elke week doen. Dat is dorpse discipline. Daar hou ik van.”

Ervaring als leraar

Dat Anco net als Richard, ook ervaring heeft als leraar, geeft hem ook een voordeel in de omgang met de kinderen. Dat is ook reden waarom Richard en ik altijd heel veel zelf oppakken. Omdat je ook te maken hebt met kinderen, met wie je toch op een andere manier moet omgaan. Die komen niet voor niets op judo. Hier worden ook vanuit de kinderfysiotherapeut kinderen door verwezen naar mij.” Het liefst zou hij judo ook op school brengen. In Montfoort gebeurt het al, laat hij weten. Dat kinderen eens een lesje judo kunnen krijgen op school. “Dan zeggen ze thuis: ik heb vandaag gejudood op school. Als ze dan enthousiast zijn, brengt dat de ouders vaak op het idee om hun kind op judo te doen. Het gaat mij er trouwens niet eens per se om dat ze allemaal op judo komen. Als ze zich maar bij een sportvereniging aansluiten, waar ze langer bij zitten, wat opsteken en vrienden maken. Dat is belangrijk.”

Sjoukje Dijkstra