‘t Bakkershuis bestaat twee jaar!

“Hier geeft het niet als je moet zoeken naar woorden”

Door Sjoukje Dijkstra

Afgelopen weekend bestond ‘t Bakkershuis twee jaar. ‘t Bakkershuis dat er is voor iedereen die te maken heeft met geheugenklachten en/of beginnende dementie is inmiddels niet meer weg te denken uit Montfoort. Dat vinden ook Liesbeth Kuil, casemanager dementie, deelnemer Piet van der Zwaag (86) en mantelzorger Lucie van der Zwaag (84): “Door hen zie ik het nog zitten. Ze hebben ons zo fantastisch geholpen!”

Piet komt sinds januari in ‘t Bakkershuis. Zijn vrouw moet lachen bij de herinnering aan de eerste kennismaking. “Als voormalig huisarts werd hij door iedereen begroet met: ‘Hallo dokter’. Een van de mensen zei tegen mij: ‘Hallo, mevrouw de dokter’. Dat vond ik zo schattig.” Piet vindt het mooiste hier dat hij niets hoeft. Daarnaast heeft hij veel aan de gezelligheid. “Ik kan niet meer de deur uit. Dan word je snel eenzaam. De mensen hier zijn heel aardig.” Het helpt hem ook dat hij hier een stuk (h)erkenning krijgt. Zowel van de deelnemers als vrijwilligers. Lucie legt uit: “Hier geeft het niet als je moet zoeken naar woorden. Er zijn er meer die daar moeite mee hebben.”

Ervaringen uitwisselen

Toen ze in september kwamen praten over ‘t Bakkershuis, moesten beiden eerst nog even de kat uit de boom kijken, maar ze voelden zich wel gelijk thuis. Piet vindt het vooral fijn om aan te sluiten bij de herenkamer. Casemanager Liesbeth Kuil van zorginstelling De Rijnhoven is vanaf het begin betrokken geweest bij ‘t Bakkershuis. Echtpaar van der Zwaag kwamen bij haar terecht, na doorverwijzing van de huisarts. Op de vraag of je als voormalig huisarts beter weet wat je te wachten staat, antwoordt Piet ontkennend: “Objectief wist ik het wel, maar het te ervaren, is anders. Hier in ‘t Bakkershuis heb ik veel opgestoken.” Hij refereert daarbij ook aan de ervaringen die de heren uitwisselen in de herenkamer op woensdagmiddag. Liesbeth zegt: “Dan hebben ze het bijvoorbeeld over dat ze niet meer mogen autorijden en hoeveel moeite dat kost. Ze hebben het allemaal al meegemaakt, dus kunnen erover meepraten.”

Constant aan

Lucie zegt: “Dat is heel belangrijk. Die erkenning. Veel mensen denken dat ze weten waar ze het over hebben, en zeggen bijvoorbeeld: ‘Dat doe je nu eenmaal voor je man’. Ze snappen het niet dat het heel moeilijk is met deze ziekte, waarbij het alleen maar slechter kan worden. Toen dat tot mij doordrong, ben ik er echt beroerd van geweest.” In de afgelopen tijd heeft ze noodgedwongen veel geleerd over leven met dementie en wat erbij komt kijken. “Soms sta je voor problemen, waarbij je niet begrijpt dat het een probleem is. Initiatief nemen bijvoorbeeld. Dat neemt af bij iemand met dementie. Het hoort erbij. Ik dacht in het begin: dat hoeft toch niet en werd er zelfs een beetje boos om. Uiteindelijk leer je het wel. Je moet je leven toch aanpassen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.”

Liesbeth zegt: “Je staat constant aan, en er wordt elke keer weer gevraagd van je om je aan te passen. Dat vraagt om veerkracht. Dat hebben Lucie en Piet wel”, zegt ze. “Ik heb veel bewondering voor hen.” “Wat lief wat je zegt! Daarom ben ik nu ook zo blij met haar als casemanager en Marjon. Ze tonen zo’n meegevoel.” Over het leven met dementie zegt ze het niet erg te vinden zich continu te moeten aanpassen. “Je kunt alleen de consequenties van tevoren niet zien.” Ze geeft toe dat het haar dan soms allemaal even teveel wordt: “Een keer in de vier weken heb ik wel eens het gevoel: ‘Nu kan ik niet meer’. Maar de volgende dag zet ik er gewoon de schouders weer onder en maan ik mezelf aan: ‘Kom op, schiet op. We gaan gewoon door.’ Dat is wel moeilijk, die verschillende fases.” Ook Piet vindt het moeilijk om te horen: “Als je zegt: ‘Ik red het niet meer’, dat weet ik wel... Maar ik kan geen aanpassing vinden.” “Jij bent machteloos”, zegt Lucie tegen haar man. “Net als ik. In mijn vermoeidheid, heb ik dan gelukkig nog genoeg dingen die ik wel doe, en af en toe val ik overdag heerlijk in slaap. Het is een proces, waar we samen doorheen gaan. Ik heb er meer moeite mee dan Piet, want ik heb een ander karakter.”

Hier in ‘t Bakkershuis voelen ze zich gesteund en veilig. “Ik voel me veel meer gesteund dan jullie denken”, zegt ze tegen Liesbeth. Van Marjon leerde ze voornamelijk dat ze ook een stapje terug mocht doen. “Ik mag mijn man niet meer brengen van Marjon”, zegt ze. “Het is echt geen moeite hoor.” “Ja, maar het gaat van de tijd af die je voor jezelf hebt. Dan ben je bezig met wanneer je hem moet ophalen”, zegt Liesbeth. “Dat klopt wel”, antwoordt ze. “Als ik weet dat hij een hele dag weg is, kom ik meer tot rust.” Ze is vol lof over zowel Liesbeth als Marjon. “Het enthousiasme van Marjon, dat is zo aanstekelijk. Dat zorgt er ook bij mij voor dat ik weer door kan! Liesbeth stelt mij makkelijk gerust en moedigt mij aan: ‘Dat moet je echt doen’, waardoor ik steeds meer durf te doen. Het is beter voor mij en daarmee ook voor Piet.” Toch vindt ze het soms nog moeilijk los te laten. “Ik ben opgevoed altijd dienstbaar te zijn. Het is moeilijk om dat dan nog te veranderen, maar hier helpen ze mij daarbij. Ik heb zoveel geleerd, en dat op mijn leeftijd.”

Financiering

Recent werd in de gemeenteraad de motie aangenomen van PAK (Progressief Akkoord Montfoort), waarmee ‘t Bakkershuis in ieder geval tot het eind van dit jaar veilig is. ‘t Bakkershuis is momenteel afhankelijk van een legaat dat binnenkort afloopt. Hoe belangrijk ‘t Bakkershuis is, wordt bevestigd met het verhaal van echtpaar van der Zwaag, vindt Liesbeth: “De gedachte is dat mensen langer thuis kunnen blijven wonen. Dat kan dankzij deze voorziening. Doordat je hier ervaringen kunt delen, activiteiten kunt doen en kunt opladen.” Lucie is zo enthousiast, ze verwijst nu iedereen van haar familie en vrienden door naar ‘t Bakkershuis. Het is zo’n bijzondere plaats. Ik zou iedere stad zo’n plek gunnen!”