Eén komma negenenveertig

Otto Beaujon

Eén van de opmerkelijkste nieuwsberichten van de afgelopen week was de vaststelling dat het aantal geboortes in Nederland afneemt: elke vrouw krijgt in Nederland gemiddeld slechts 1,49 kind. Om de bevolking op peil te houden, zouden dat er dus minstens twee moeten zijn, als we uitgaan van het algemeen patroon dat de vrouw en de man die zij nodig heeft om een kind te krijgen van plan zijn voor langere tijd samen op te trekken en voor hun gezamenlijk kind te zorgen, het te vormen en er verantwoordelijkheid voor te dragen. Voor de volledigheid: waar ik zojuist de man noemde kan ook vrouw staan en omgekeerd; het was maar om aan te geven dat het grootbrengen van een kind door twee personen als een normaal en wenselijk patroon beschouwd wordt.

Twee mensen moeten dus minimaal twee kinderen groot brengen om de arbeidsmarkt in stand te houden, zeg maar gerust 2,2.

Vergeet gemakshalve technische bijzonderheden als zaaddonors (die mogen maximaal 25 kinderen bij 12 gezinnen verwekken) wat statistisch geen zoden aan de dijk zet en bovendien in veel gevallen slechts helpen waar de man van het stel tekort schiet (ik weet niet of ik dat zo mag zeggen maar u begrijpt denk ik wel wat ik bedoel).

Er komen zodoende niet alleen steeds meer vacatures maar ook steeds meer oude mensen in Nederland. Dat komt ook omdat we medisch-financieel-technisch in staat zijn kindersterfte te voorkomen, ouderdomskwalen van onze bejaarden te behandelen, los van de vraag hoe dat betaald moet worden. De politiek maakt er een puntje van: de zorgkosten, de eigen bijdrage, zijn we niet te ver doorgeschoten met de vercommercialisering van de zorg, moet de tandheelkundige zorg niet weer gewoon in het basispakket hoorden we van de week nog op het nieuws, en dat de vakorganisaties van tandartsen daar tegen zijn).

De zorg en de ouderenzorg zijn eigenlijk helemaal geen nieuws.

Wat hij de cijfers over aantallen kinderen en kinderloosheid wèl een opmerkelijke vaststelling was, is dat het vaak bij vrouwen met een minder goede opleiding en een moeizamer traject om een zelfstandig leven op te bouwen, er vaker van uitstel ook afstel komt: kinderloosheid dus vanwege de moeizame dagelijkse strijd om het bestaan.

In dat verband is het op zijn minst interessant eens een oogje te houden op bijvoorbeeld de Tweede kamer en de regering.

Staatssecretaris Schultz van Haegen was in 2004 de eerste Nederlandse bewindspersoon die met zwangerschapsverlof ging en deed dat anderhalf jaar later opnieuw. Ook Katrien van Gennip kreeg tweemaal een kind tijdens haar functie als staatssecretaris. Minister Liesje Schreinemacher deed het ook, en zij zei in een interview met Trouw dat het “goed zou zijn als dat snel normaal wordt”, en misschien heeft ze wel gelijk.

De meeste van die kamerleden en aanstaande bewindslieden zijn Hoogopgeleide mensen, en die kunnen blijkbaar wel een uitzinnig drukke baan combineren met een huishouden.

Maar het blijft droevig te moeten horen dat er vrouwen zijn die hun kinderwens verdringen vanwege het nieuwe begrip van de voorbije maanden, de bestaanszekerheid.