Snowflakes

En toen konden we eindelijk weer naar school, kon het nog niet… Een deel van de scholen in Nederland - ook in Montfoort - gaf de kinderen vorige week maandag ijsvrij. Met code oranje durfden ze het niet aan leerkrachten op een verantwoorde manier de weg op te laten gaan. Ergens begrijpelijk, maar aan de andere kant: zijn we niet teveel een snowflake land geworden? Zodra er een paar vlokken sneeuw vallen, zit het land op slot. Dan lijken we even te vergeten dat er mensen zijn met beroepen die toch echt door die sneeuw en ijs heen moeten. Van hen wordt dat daadwerkelijk verwacht. Komen zij niet opdagen, dan staan er letterlijk mensenlevens op het spel. Ik noem: mensen uit de zorg, mensen bij de politie, et cetera.

Ligt het nou aan mij, of halen we er iets te snel van die codes bij. Gisteren ook weer: standje paniek, want code rood nog wel. Ja, het zout wordt niet genoeg ingereden, nu mensen minder de weg op gaan. Ja, dat kan gevaarlijk zijn, maar als je de deur uit moet, dan moet je hé! Vroegah, gingen we pas niet de deur uit, als de ijspegels meters lang aan de bomen hingen, en je gevaar liep gespietst te worden. Vroegah, schaatsten we soms zelfs naar school. Vanwaar toch die paniek? Het is dezelfde paniek die zich van velen meester maakt, dankzij al die multi-culti varianten van dat ene bekende virus. Als het zo doorgaat, komen we daar nooit vanaf, en wordt het een van die virussen die elk jaar terugkomt, maar dan in kwartet-vorm. Wat doen we dan?

De samenleving elk jaar opnieuw op slot gooien? Angst is een hele slechte raadgever. Het zorgt ervoor dat mensen (uit angst voor de dood) niet meer durven te leven. Na 17 jaar weer op de schaats, stond ik nu en dan doodsangsten uit, maar ik heb het toch maar gedaan. Ik zal er maar niet bij vertellen hoe vaak ik onderuit ben gegaan, maar hé… ik stond of eh beter…, lag er toch maar. Die pakken ze ons niet meer af!

Sjoukje Dijkstra