Liubov: “We hebben het goed, maar verlangen naar Oekraïne”

Sjoukje Dijkstra

6 maart 2020 kwam Liubov Petruk (haar naam betekent liefde) naar Nederland met haar twee kinderen van 12 en 16. De oorlog was net uitgebroken en ze voelde zich niet langer veilig. “Nederland was de logische keuze, omdat we in Montfoort en omgeving familie en vrienden hebben wonen.”

De beslissing om naar Nederland te komen was geen lichte, vertelt Liubov. Haar kinderen waren een week eerder vertrokken dan zij. Ze herinnert zich de aanloop naar het conflict: “Het was een kwestie van tijd, wanneer het zou gebeuren.” Liubov was op dat moment in Zweden en toen haar ex-man al aangaf dat het beter zou zijn te vluchten. Toen de oorlog echt uitbrak, behoorden ze tot de eersten die vluchtten.

De reis naar Nederland was echter geen gemakkelijke onderneming. Liubov ging apart en haar kinderen en andere familieleden wachtten vier dagen bij de grens. Op dezelfde dag kocht ze vliegtickets. Ze kwam een week later. Haar komst naar Nederland werd mogelijk gemaakt, dankzij de hulp van dezelfde organisatie, Vartimeus, die zorgt voor gehandicapte kinderen, waarvoor ze nu ook haar inzet toont.

Veilige haven

De warme ontvangst in Nederland was voelbaar toen Liubov in Harmelen arriveerde. Familieleden en lokale gemeenschappen stonden klaar om te helpen. Ze herinnert zich de eerste ontmoeting: “Daar heb ik familie. Mijn oudste zoon besloot dat hij naar Harmelen wilde, voor hem was dat minder stress. Hij kende deze plek al.”

Voor Liubov betekende Nederland niet alleen een veilige haven, waar ze ooit graag vakantie vierde, maar ook een plek waar ze kon genieten van dagelijkse gemakken die ze thuis niet had. “Inmiddels woon ik in Montfoort, waar ik een bad heb en zelfs een aparte kamer voor de garderobe. Ik heb zo’n mooi balkon met een prachtig uitzicht. Dat had ik allemaal nooit!” Toch zou ze het in een mum van tijd omruilen voor haar appartement in Oekraïne langs de snelweg. “Dat is thuis.”

De zomer markeerde een keerpunt voor Liubov en haar gezin, want voor het eerst sinds hun aankomst in Nederland waagden ze zich terug naar Oekraïne. De hoop om daar te blijven, echter, werd abrupt onderbroken toen de volgende dag een raket naast hun huis neerstortte, waarbij 200 huizen werden verwoest. Voor Liubov was het geen vakantie; het was een aangrijpende herinnering aan de doorlopende uitdagingen in haar thuisland. “Ik maakte me continu zorgen.” Ze benadrukt de veiligheid die ze nu in Nederland voor haar kinderen vindt. “Ondanks de ontberingen hebben mijn kinderen hier vreugde gevonden. Mijn oudste zoon studeert aan de internationale school, waar hij niet alleen zijn Nederlands heeft verbeterd, maar ook uitkijkt naar de middelbare school. De jongste heeft het goed naar zijn zin op de Driestar in Gouda, waar de focus ligt op individuele groei en geluk, weg van de stress van cijfers en niveaus.” Ze glimlacht als ze vertelt hoe blij haar kinderen zijn, ondanks het missen van thuis. “Ze blijven contact houden met vrienden en hun vader… Die missen ze wel.”

Lerares

Een cruciaal aspect van Liubovs leven in Nederland is de ondersteuning van Nederlandse vrienden en de lokale gemeenschap. “Op zondag bezoeken we met alle kinderen de Oekraïense kerk in Waddinxveen. Ondertussen ben ik hard op zoek naar een parttimebaan. De Nederlandse mensen helpen ons overal bij. Ik wil niet stilzitten en wachten... Ik wil mezelf graag nuttig maken.” Ze erkent dat ze ondanks dat het schoonmaakwerk, dat ze nu doet en graag meer wil gaan doen, niet haar ambitie is. “Mijn Nederlands is nog niet zo goed, maar anders zou ik graag ander werk willen doen. In Oekraïne ben ik lerares voor gehandicapte kinderen. Ik ben coach voor moeders van gehandicapte kinderen. Dat was mijn beroep de afgelopen tien jaar. Ik vind het jammer dat ik dat hier niet kan uitoefenen.”

‘Zalf voor mijn ziel’

Naast haar persoonlijke uitdagingen blijft Liubov betrokken bij liefdadigheidswerk. Ze blijft geld inzamelen voor gehandicapte kinderen in Oekraïne en neemt deel aan lokale initiatieven zoals de Linschoten run dit jaar, waar ze ook aanwezig zal zijn. In september was ze bij de burendag om geld in te zamelen. Montfoort, waar Liubov nu woont, heeft haar met open armen ontvangen. “Hun welkom is heel warm. Het lijkt alsof ze altijd en overal wachten op ons om ons heel hartelijk te verwelkomen. Ik dacht wel eens: mensen zullen moe van ons worden. Maar nee. Ik vraag het soms. Ze zeggen altijd: “Hoe kunnen we moe worden van jullie?’ Dat is als een zalf voor mijn ziel.”