Blik op ... Abortus

Ziek word ik van het nieuws van de andere kant van de grote plas. Nadat er nu zes conservatieve rechters in het Hoog gerechtshof van de Verenigde staten zitten wordt het, vijftig jaar na dato, mogelijk om het arrest van dat Hof dat bekend staat onder de naam ‘Roe versus Wade’ van 1973, dat vrouwen het recht gaf op abortus terug te draaien.

Laat ik vooropstellen dat ik geen voorstander ben van abortus. Voorkomen is ook in dit geval veel beter dan ‘genezen’. En daarvoor zijn plenty mogelijkheden. Maar niet als het kind wordt verwekt zonder medewerking van de vrouw. Waar ik wel voor ben is dat een vrouw het recht heeft om die beslissing te nemen zonder dat aartsconservatieve politici zich daarmee bemoeien.

In 26 van de vijftig staten staan zogenaamde ‘trigger’ wetten klaar die onmiddellijk van kracht worden op het moment dat deze uitspraak werkelijk valt en dit federale recht vervalt. In veel van die staten is dan ook geen abortus meer mogelijk na verkrachting of incest of zelfs als het leven van de moeder in gevaar komt. Incest? Het kind is verwekt en moet geboren worden, ongeacht in welke toekomst. Kan de moeder wel voor het kind zorgen? En met welke emotionele trauma’s worden die moeder en dat kind opgezadeld? Dat dondert niet: het kind is verwekt en moet geboren worden. Verkrachting? Idem. En er zijn een aantal staten waar al na zes weken zwangerschap geen abortus meer mag worden gepleegd. Veel vrouwen weten dan nog niet eens dat ze zwanger zijn.

Meer dan 70% van de kiezers in Amerika is voor het individuele recht van de vrouw om daar over te beslissen. En zo hoort het ook. Want die vrouwen zijn de enigen die kunnen beoordelen of zij dat kind willen, ervoor kunnen zorgen of er überhaubt van kunnen houden.

De absolute arrogantie van de conservatieven is weerzinwekkend. Ook in Europa. En vijftig jaar na Dolle mina neemt ook in Nederland de druk op vrouwen die abortus willen laten plegen toe. Bij abortusklinieken staan vaak mensen die de vrouwen opvangen, ze ertoe willen bewegen om het kind toch te houden en het geboren te laten worden. Ongeacht de trauma’s die die vrouwen mogelijk te verwerken hebben. En het leed van adoptiekinderen, die later op zoek moeten naar hun biologische ouders.

Ik ben nooit een Dolle Mina geweest. Zal dat ook niet worden en geëmancipeerd ben ik echt wel. Maar ‘baas in eigen buik’ heeft mijn hartelijke en niet aflatende steun. Ongeacht wat anderen daarvan vinden. Wanhopige vrouwen terugdrijven naar het illegale circuit van abortusplegers kan nooit de bedoeling zijn. We leven in een beschaafde wereld, waar vrouwen zelf over hun toekomst mogen beslissen. Toch?

Trudie Scherpenzeel