Blik op ... Goud

Met stijgende verbazing heb ik dat Zweedse jongetje met een Nederlandse grootvader vorige week de Nederlanders van corruptie zien beschuldigen. Bij mijn weten is met name de ijsmeester van Thialf al sinds de bouw van overdekte banen om op te schaatsen een gewaardeerd adviseur voor ijsmeesters over de hele wereld. Over hoe je een snelle ijsbaan maakt en daar ijs neerlegt waar schaatsers zich gelukkig op voelen. En hoe is dat corrupt? Grote woorden zonder bewijs.

Niettemin valt er weer veel te genieten. In haar afscheidsjaar haalt Wüst nog maar een gouden medaille op op haar afstand, de 1.500 meter. Vijf keer olympische spelen, zes keer goud en zes keer een andere kleur. Ze staat op eenzame hoogte. Sven, ook in zijn afscheidsjaar na vijf olympische spelen, moet het haar nog maar nadoen op de ploegenachtervolging, waarop beide teams (dat van de mannen en de vrouwen) momenteel voor de halve finales op de vierde plaats staan. Maar wie weet komt dat nog goed.

Opvallend is dat zowel de ISU als de olympische bazen de lange afstanden op de lange baan aan het uitfaseren zijn. De vijf en de tien kilometer lijken volledig uit de gratie. Er mogen op beide afstanden nog maar twaalf sporters meedoen. Er mogen sowieso steeds minder lange baanschaatsers meedoen aan dat medaille feest voor Nederland, ten gunste van de mini-marathon en de ploegenachtervolging. We hebben, zo lijkt het, er te veel medailles op gewonnen als klein sportland dat groot is in de jacht op olympische medailles op de lange baan. En niet te vergeten het shorttrack, dat ook steeds populairder lijkt te worden. Daar worden ook wij groot in, we zijn tenslotte schaatsers in hart en nieren.

Ik heb heimwee naar de lange baan. Ik ben een fan van allround toernooien, ook al uit de gratie bij de schaatsbazen. Wereld- en Europese allround toernooien mogen om en om nog maar elke twee jaar. Sven Kramer zal daarom altijd de grootste allround schaatser aller tijden blijven, met negen wereld en tien Europese kampioenschappen. En na dit seizoen moeten we ze beiden missen. Ireen Wüst en Sven Kramer. Ze houden er mee op. De afgelopen zestien jaar heb ik zeer van beide genoten. De nieuwe generaties staan klaar, maar zo groot als Sven en Ireen zullen ze niet meer worden.

De schaatsbazen lijken vooral te gaan voor spektakel, niet voor heroïsche prestaties. En daar genoot ik nou juist zo van. Ik gun ze een groots afscheid in maart op de Jaap Edenbaan in Amsterdam. Ze hebben het meer dan verdiend.

Trudie Scherpenzeel