Scenario 1, vier mega-windmolens en 40 hectare zonnepark.
Scenario 1, vier mega-windmolens en 40 hectare zonnepark. Aad Kuiper

De opdracht: hoe denkt u over windmolens en zonnevelden?

Algemeen

Vorige week maandag was er een bijzonder geanimeerde inloopavond in het Oudewaterse stadhuis over de energietransitie. Zoals u weet heeft de provincie Utrecht de gemeentes opgelegd straks een bepaalde hoeveelheid duurzame energie op te gaan wekken. Langs vijf tafels werd de opdracht door deskundige medewerkers uitgelegd, en werden de verschillende mogelijkheden toegelicht. Om voldoende energie te kunnen sprokkelen om zelfvoorzienend te zijn als gemeente Oudewater en bovendien de vereiste hoeveelheid energie voor de stad Utrecht te kunnen leveren, wordt gedacht aan een combinatie van wind- en zonne-energie (aardwarmte en biomassa worden voorlopig buiten beschouwing gelaten).

Combinaties

De combinaties waaruit gekozen kon worden, gingen van grootschalig (vier reusachtige windturbines van 200 meter hoog en twaalf zonnevelden van elk veertig hectaren, één zo'n zonneveld bedenkt precies heel Hekendorp), met als tweede mogelijkheid twintig kleinere windmolens (toch nog altijd het formaat dat in Lopik staat) en kleinere, maar meer zonnevelden. De derde mogelijkheid ging uit van kleine windmolentjes (zoals er al twee langs de Ruige Weide en één langs de Hoenkoopse Buurtweg staan), telkens één of twee per boerderij, in totaal vele honderden (binnen die ene gemeente). Achter elke boerderij moet dan ook nog, zo veel mogelijk uit het zicht, twee hectare zonneveld.

Er waren maquettes, waarop je kon schuiven met molentjes en fiches die zonnevelden voorstelden, en waar je die zou moeten plaatsen/leggen. Want zoveel meningen als er rondliepen en door de bezoekers op gekleurde notitieblaadjes geschreven mochten worden, menigeen was het er over eens dat het 'geen gezicht' was, die enorme molens, die je bij helder weer tot wel tachtig kilometer ver kunt zien, en niet alleen de vier molens van Oudewater, maar ook die van Montfoort, Lopik, IJsselstein, Vijfherenlanden, Woerden, Gouda, Zoetermeer en noem maar op. Dat weilanden belegd met zonnepanelen eveneens 'geen gezicht' zijn, en ze het beste zó aan het gezicht onttrokken moeten worden dat ze vanaf de openbare weg zo min mogelijk in het zicht lopen. Let wel: dat was de 'ideale' voorstelling/opstelling van de deskundigen.

Wanneer je alle fiches die nodig zijn om aan de Oudewaterse energieopdracht te voldoen bij elkaar legt, beslaan zij een oppervlak groter dan het Linschoterbos, om de gedachten te bepalen. Weliswaar is dat de gemeente Montfoort, maar voor hen geldt eenzelfde opdracht, en dan is zo'n bos dat daar maar staat te staan en niks oplevert toch de minst kostbare oplossing om je panelen op kwijt te kunnen, omzagen dus, nietwaar?

Ziedaar het levensgrote dilemma van deze opdracht.

Netwerk

Menigeen met verstand van zaken meende ook dat het bestaande elektriciteitsnet bij lange niet zwaar genoeg is om al die extra energie naar Utrecht vervoeren, en dat dat nog eens een enorme investering in hoogspanningsleidingen zou vergen. Dat zou dus het kleinschaligste model te verkiezen maken, omdat de opgewekte stroom daar het minst ver hoeft te 'reizen', ook qua vervoerskosten te verkiezen omdat uiteindelijk de klant alles betaalt.

Op het financieel vlak viel er ook het nodige te debatteren, het gaat een gigantisch vermogen kosten. Wie gaat dat betalen, iedereen zijn eigen windmolentje en zonnepanelen, de energiemaatschappijen, de provincie? Op één van de posters stond te lezen dat de energiemaatschappijen met hun winsten wel wat terug konden doen voor de burger in het algemeen in de vorm van scholing, bezoekerscentra en natuurgebieden. Een piepklein sigaartje uit eigen doos, een gotspe zo u wilt. Het lijkt wel de Rabobank die geen rente geeft op uw rekening, maar wel jaarlijks douceurtjes uitdeelt aan de scouting, de fanfare of de volleybalclub.

En nergens in het hele debat stelt ook maar iemand de vraag, of het ook een tandje minder kan.

Zelf voel ik alleen schaamte, dat we serieus menen dat dit alles over ons en onze leefomgeving heen moet komen. Maar misschien is het alleen maar om onze opinie rijp te maken voor een grote kerncentrale?

Klein windmolentje, op elk erf twee.
Plannen op tafel: ongeloof en verbijstering.