Leo en Greet Pees zestig jaar een echtpaar

Flat vlagt

Bezoekers van de supermarkt aan het Joostenplein zal het nauwelijks zijn opgevallen. Bij het verlaten van de parkeergelegenheid kunnen zij mogelijk in hun achteruitkijkspiegel hebben gekeken en gedacht hebben dat er wel heel veel van de bewoners betrokken waren bij de boerenprotesten. Het rood-wit-blauw was massaal uitgestoken aan de voorzijde van de appartementen. Dit keer echter niet ondersteboven, maar op de traditionele wijze met rood boven. Er moest dus iets bijzonders aan de hand zijn. Dat klopte. Leo en Greet Pees vierden op 27 juli hun 60-jarig huwelijk en daarvoor konden de vlaggen uit.

Nog maar kortgeleden schaarden Leo en Greet zich bij de bewoners van dit appartementencomplex. Vanuit hun visie op de toekomst. Hun voorlaatste woning kende een trapje met vier treden en hoewel zij beiden nog sportief uit de voeten kunnen op de tennisbaan, begon de aanwezige lift toch te lonken. Knopen werden doorgehakt en de verhuizing was een feit. Leo en Greet hebben ervaring met crises in de volkshuisvesting. Dat was ook de reden om anno 1975 de stap vanuit de grote stad (‘s Gravenhage) naar een wat kleinere stad (Oudewater) te wagen. In de wijk Klein-Hekendorp vonden zij de woning van hun dromen, het startpunt van hun integratietraject in een plattelandsgemeente. Bij gelegenheid van hun gouden bruiloft werd al aandacht besteed aan de vele vlakken waarop het paar zich heeft gemanifesteerd.

Leeg blok

Het schrijfblok dat uw verslaggever had meegenomen bleef op verzoek dan ook leeg. Geen woord over de badmintonvereniging, geen letter over de volkstuinders, geen aandacht voor de stichting Heksenwaag of het shanty-koor. Zelfs de politieke bemoeienissen van de heer des huizes bij de VPPG bleven buiten schot. Een golf aan mails, kaarten en andersoortige gelukwensen hadden inmiddels het beeld ‘er geen ruchtbaarheid aan te geven’ danig verstoord. Slechts de komst van burgemeester De Vries en zijn partner stond op het officiële programma. De traditionele foto en het overhandigen van gelukwensen en bijbehorende attentie werd al snel gevolgd door het uitbrengen van een heildronk en aangename kout over verleden, heden en de toekomst. Dat immers hoort bij zo’n gelegenheid.

Beduusd

Een dag later is Leo nog beduusd door zoveel aandacht en warmte. In het kort verhaalt hij over de eerste ontmoeting met Greet. Het blijkt een ontmoeting zoals in liedjes wordt gezongen. ‘Het allerliefste klein sopraantje met wie hij wandelde in het laantje en die enz. …..’ werd in werkelijkheid vervangen door het dwarsfluit spelende meisje van de Haagse CVJ-band die bovendien een trompettist tot de bezetting kon rekenen. Muziek vormde een verreikend bindmiddel en de gang naar Oudewater anno 1975 de beste beslissing ooit. Leo steekt de loftrompet met de woorden; “We hebben hier altijd genoten, het in Oudewater wonen voelt als een langdurige vakantie”.

Gerard van Hooff