Groots!

Wat een féést! Diede de Groot haalde de ‘Golden Slam’: winnares van de vier grandslamtoernooien, plus tweemaal goud op de paralympische spelen. Gerard, de Chef-Sport van De IJsselbode was al twee weken een beetje bezorgd over de ontvangst van het gouden wonderkind in Oudewater: ze was daags tevoren gehuldigd in New York bij haar hoofdsponsor Citybank, was geïnterviewd door de New York Times en tussendoor afgereisd naar Oudewater. ‘t Zal toch niet, doemdacht Gerard, weer een boeket bloemen en een hand van de wethouder worden, in de Burgemeesterskamer achter de glazen deuren, zoals alle eerdere keren dat Diede een wereldprijs mee naar Oudewater bracht?

De zonwering naar beneden, Pa en Ma mochten erbij zijn, een ambtenaar die - O, verrassing! - een emmertje met de bloemen binnen brengt, een ingehuurde fotograaf voor een rechtenvrije foto bij het persbericht en goedlachse Trudie in haar mooie uniform die een lekker kartonnen bekertje koffie met een geelbuikje presenteert?

Zul je je schoenen poetsen Gerard, zeiden wij. Ja, de sportverslaggever zou er zijn beste goed voor aantrekken, accu opgeladen, geformatteerde geheugenkaart bij zich hebben, wekker, knoop in zijn zakdoek. Een jaar of tien geleden mocht hij Diede als talent interviewen. Als een klein onderhuids parelzaadje heeft Diede zich toen genesteld in het groot hart van de sportverslaggever, en dan zijn de schaarse ontmoetingen met volwassen Diede altijd een feestje, zo vaak gebeurt dat niet.

Maar we hoefden ons geen zorgen te maken: burgemeester Danny had héél andere ideeën over huldebetoon aan zijn jonge stadgenote. De kampioene ontvangen deed hij zelf, en het zou niemand in Oudewater en de rest van Nederland ontgaan dat Diede zes gouden prestaties geleverd heeft en bovendien een echte Oudewaterse Geelbuikse is, en zodoende was het plan gauw gesmeed: een rondvaart in de fluisterboot, versierd met rood-wit-blauwe ballonnen, heel veel muziek, vier politiemannen, dranghekken en heel Oudewater op de kade. Zelfs het inmiddels hoog opgaand struweel op de opstapplaats was van tevoren gemaaid!

En de ridderorde die de Koning al voor Diede klaar had liggen, die kon ze natuurlijk veel beter door haar eigen burgemeester opgespeld krijgen dan samen met vijfentwintig andere gouden Paralympiërs op een rijtje op het paleis. Dat mocht zowaar van de kanselarij. Champagne!

De media van AD tot Zenderstreek en van IJsselbode tot NOS en RTL kwamen maar wàt graag met hun camera’s en microfoons en opschrijfboekjes, en Diede kon na de plechtigheden zó op haar gemak haar woordje doen aan iedereen die haar maar iets wilde vragen, daar op het stadhuisplein te midden van honderden schoolkinderen met vlaggen en borden en zelf getekende gelukwensen. En ja, Diede gaat dóór met tennissen, en winnen.

Otto Beaujon