Blik op ... Wegenwacht

Toen ik zaterdag van huis vertrok om boodschappen te gaan doen in Montfoort had ik de indruk dat mijn auto zichzelf een beetje naar links trok en dat ik tegenstuur moest geven. Dat werd erger naarmate ik Montfoort naderde, een afstand van een paar kilometer. Ik deed boodschappen en stapte weer in de auto en hoorde een geluid dat ik normaal niet hoor. Een meneer op de fiets vroeg mij om mijn raampje open te doen en vertelde mij dat ik een lekke band had. En jawel, als een dubbeltje zo plat. Het was tegen vijf uur, geen garage meer open. Geen telefoon bij me (die neem ik meestal niet mee als ik boodschappen ga doen. Ik heb iets tegen dat almaar, 24 uur per dag, bereikbaar moeten zijn. De terreur van de telefoon, zeg maar). Gelukkig kon ik in de supermarkt met een vaste telefoon even bellen. Met de ANWB pech en hulpcentrale. Ik was geen lid van de ANWB en moest mij ter plekke aanmelden. Heeft u een reservewiel, vroeg de telefoniste? Geen idee moest mijn antwoord zijn. Ik geloof niet, afgezien van de twee keer dat ik een band moest verwisselen toen ik hem stuk had gereden op een scherpe rand in de parkeergarage onder het gebouw waar ik toen, zo'n 25 jaar geleden, werkte (geholpen door mannelijke collega's), dat ik dat ooit heb gecontroleerd. Die ligt onder in de kofferbak, toch? Tegenwoordig blijken auto's niet standaard meer een reserve band te hebben. Maar goed, bij controle bleek ik die toch te hebben. Een echte 'thuisbrenger' met een heel smal bandje en felgele velg. Daar mag je niet harder dan 80 km mee rijden omdat 'ie anders te heet wordt. En die felgele velg is omdat dan iedereen kan zien dat het een thuisbrenger is en je niet harder mag dan 80. Na een uur wachten (een half uur korter dan door de mevrouw van de alarmcentrale aangekondigde 90 minuten) verscheen een bus van de wegenwacht. Met een vriendelijke meneer met spullen. In hoog tempo laadde hij een perslucht slang uit met een luchtkussen en een blok van onduidelijk materiaal. Niks krik. De perslucht blies een kussen op en de auto kwam omhoog. Ook met perslucht werden de bouten losgedraaid (vroeger moest dat met een kruissleutel met lange armen, waar je op moest gaan staan om de bouten los te krijgen) en in een mum van tijd was die band verwisseld. In de band bleek een scherp schroefje te zitten. Mogelijk kan die nog gerepareerd worden. Na instructie over die 80 km en waarom dat is kon ik naar huis vertrekken. Zo heb ik toch op zaterdagmiddag nog wat geleerd. Hulde aan de Wegenwacht. Op naar de garage vandaag.

Trudie Scherpenzeel

Trudie Scherpenzeel