Op pad met prikstok en vuilniszak…

Afgelopen zaterdag was het Landelijke Opschoondag. Ook in Linschoten en Montfoort gingen vrijwilligers op pad met de prikstok om zwerfafval op te ruimen. In verband met corona werd de actie ditmaal niet centraal georganiseerd. Vrijwilligers kregen hun hesjes, prikstokken en vuilniszakken thuis geleverd en konden zaterdagochtend vanaf hun huisadres op pad gaan. Ook uw verslaggever wilde eens uitproberen hoe het is om gewapend met prikstok en vuilniszak op pad te gaan. Hoe dat ging leest u hier…

Samen met de kinderen, gekleed in fel geel gekleurde hesjes, ging ik op deze zonnige zaterdagmorgen op pad. In het begin een beetje onwennig, want moet je elk klein minuscuul stukje plastic proberen op te pakken? Ondertussen ook een oogje in het zeil houdend wat betreft de kinderen, die vrij enthousiast begonnen, en er een wedstrijdje van maakten. "Ik wil dat blikje!" "Nee ik!" Blikjes en grote zakjes waren favoriet. Zelfs dusdanig dat de jongste af en toe de neiging had om 'zijn afval' te beschermen met zijn hele hebben en houwen. Dat hij daarvoor zijn zusje dan per ongeluk te lijf ging met prikstok, was natuurlijk niet expres. "Nee jongen, geen baksteen." "Bah. Poep, mama!" "Ja, dat laten we ook maar gewoon liggen!" Vooral in de bosjes leek veel vuilnis te blijven hangen. Bij de scholen was het prijsprikken. De bebossing rond het scholencomplex aan de Van Damstraat is voor sommige mensenkinderen blijkbaar een vuilnishoop. Hier een handschoen, daar een mondkapje. Nog een mondkapje. Het bleek geen overbodige luxe dat we hier schoonmaakten. Terwijl zoonlief een mondkapje aan zijn prikker probeerde te krijgen, werd er hard op het raam geklopt. Een oudere mevrouw stond voor het raam te kijken naar onze bezigheden. Ze zwaaide, en stak haar duim op in de richting van de kinderen. De jongste zwaaide terug en glom van trots. In het park gingen we letterlijk de bosjes in. "Hier mama, hier laten ze altijd veel troep liggen." En ja hoor, het was weer raak. Verbrande wattenschijfjes, hele stapels oude doorweekte kranten, met de schimmel eraan, heel veel blikjes en snoeppapiertjes. Duidelijk de favoriete hangplek van Montfoortse jeugd. Na anderhalf, twee uur hadden de kinderen er toch wel genoeg van. We togen op huis aan met een volle zak. Vooral dochterlief vond het erg leuk om te doen. Zoonlief was er na een half uur al een beetje klaar mee. "Mama, ik blijf hier bij mijn vriend", verzuchtte hij uiteindelijk, eenmaal thuis aangekomen. Zijn vriend bleek een lieveheersbeestje op een takje. Of het voor herhaling vatbaar is? Ja, zeker. Dochterlief en ik hebben al besloten om maandelijks mee te helpen, als we kunnen. Het is niet zoveel moeite om een lekkere wandeling te maken, terwijl je onderweg ook nog eens wat opprikt. Daarmee heeft Sylvia er weer twee ambassadeurs bij.

Zwerfvuilambassadeur Sylvia Benschop reageert enthousiast: "Je mag twee stokken houden", geeft ze aan. Volgens haar waren er best veel aanmeldingen: "Tien koppels in Montfoort en tien koppels in Linschoten." Ze hoopt dat de actie ervoor zorgt dat er meer zwerfvuilambassadeurs opstaan, die willen meedoen. "Meestal willen mensen de prikstok houden, zodat ze vaker op pad kunnen gaan. Zoals jullie nu ook." Doordat er steeds meer mensen mee gaan doen, is er ook steeds minder op te ruimen. Er zijn volgens Sylvia ook veel mensen die in deze coronatijd hun eigen buurt goed schoonhouden. We zijn al bezig sinds 2013. Qua afval zie je dan ook dat het gelukkig veel minder wordt! Uiteindelijk is het het mooiste als we niks meer tegenkomen."

Sjoukje Dijkstra