Kees van Vliet

Otto Beaujon

Mijn opa heette Kees van Vliet. Mijn vader was Wim van Vliet. Zijn broer heette ook Kees van Vliet, mijn oom Kees zogezegd. Oom Kees was priester, en kloosterling bij de minderbroeders Franciscanen. Mijn vader Wim is heel jong gestorven, en liet mijn moeder met vijf kinderen achter, de jongste was tien. En oom Kees werd mijn voogd, en hij zorgde voor ons gezin en lette goed op mij. En in de zomer ging hij via de kloosterorde vaak ergens anders de mis en de zielzorg doen in een parochie waar de pastoor met vakantie ging. Ik mocht dan vaak met hem mee, soms twee weken vakantie (voor mij dan toch) met Oom Kees naar een dorp in Duitsland!

Oom Kees had één grote hobby: hij verzamelde prenten en afbeeldingen van kunstwerken van de vroege middeleeuwen tot de 21e eeuw. Letterlijk duizenden foto’s van schilderijen, tekeningen, gravures, eigenlijk alles wat met het thema De Heilige Familie te maken had. Hij deed die in grote plastic mappen en die kwamen dan in een album met een dubbele ringband. Daarvan stonden er wel twintig naast elkaar in een kast en dan mocht er wel eens een album uit om alles te bekijken. Zo’n map was dan bijvoorbeeld voor werk van 15e eeuwse Vlaamse schilders, of een heel boek voor het werk van Albrecht Dürer, of voor héél tere gekantkloste bijbeltaferelen. Het betrof eigenlijk altijd afbeeldingen van het kerstverhaal, de annunciatie, de geboorte van Christus, de drie koningen. Met liefde verzameld, gekocht, geknipt uit oude tijdschriften en voorzien van deskundig commentaar en wetenschappelijk verantwoord.

Toen Oom Kees in februari overleed, hebben we na de begrafenis zijn kamer opgeruimd. ‘Kijk eens hier!’ zei mijn broer: nog een kast, met nog eens achttien van die albums!

We hebben ze dit jaar opengeslagen op een rij gelegd tijdens de kerstmarkt in de St. Franciscuskerk, zodat de mensen konden zien wat voor een ongelofelijke verzameling het is, prachtig om te zien, met recht een levenswerk. We hebben het aan het museum van de congregatie aangeboden, maar uiteindelijk wezen ze het af omdat het niet paste, qua omvang en ook qua beleving (ik zeg het maar in mijn eigen woorden).

Mijn wens zou zijn dat de collectie ergens een publieke bestemming kan krijgen, een museum of een soort bibliotheek, of bijvoorbeeld alles digitaliseren, zodat geïnteresseerde mensen het kunnen bekijken.”