Beloofd is beloofd

Vorige week is de eerste paal voor het appartementencomplex aan het Oranjebolwerck feestelijk de grond in gegaan: vijftig nieuwe woningen, grote en kleine, luxe en minder luxe. Tegeltjes, badkamer en keuken voor eigen rekening. Oudere Oudewaternaars stonden ervoor in de rij, en Groene Hart Huizen, de makelaar, kon tevreden vaststellen dat driekwart van die huizen op papier al verkocht is. Bouwheer André Groen was die dag een tevreden mens.

Afgelopen woensdag stuurde Marieke Teunissen, onze nieuwe wethoudster van Wonen, een persbericht de wereld in dat de gemeente Oudewater zelf uit het project een tiental woningen van de bescheidener soort ingekocht heeft. Ik hoor het van hier bij u kraken: het is uw klomp die breekt.

Over de prijs die de gemeente voor die woningen moet betalen wordt gezwegen. En dat na die eindeloze moeizame onderhandelingen over de grondprijs, voor een stuk waar ook de woningbouwvereniging in principe wel oren naar had om er een flink pak sociale huurwoningen neer te zetten, maar waar de koop afstuitte op een prijsverschil van twee ton, voor dat hele enorme bolwerk, waar hebben we het over?

‘s Heren wegen zijn ondoorgrondelijk zullen we maar zeggen, en André Groen had de vergunning nog niet op zak, of de eerste damwand rond een bouwput zo groot als de krater van de Vesuvius ging de grond in. De verantwoordelijk wethouder van toen had na de verkoop van de grond laten weten na de verkiezingen in maart niet langer beschikbaar te zijn en verhuisde naar de Achterhoek.

Al jaren geleden was het gemeenteraadslid van de SGP bij het bespreken van voorstellen van een woonvisie steeds met het verhaal gekomen dat zijn neef in Veenendaal daar voor de gewone man voor anderhalve ton een huissie kon bouwen, en hij vond dat de gemeente Oudewater in al haar toekomstige plannen ook huissies van anderhalve ton zou opnemen, want eigen woningbezit, dat was wel waar elke burger naar moest kunnen streven.

De aanhouder wint (terwijl iedereen, zelfs alle raadsleden, wel besefte dat een huissie van anderhalve ton onmogelijk is in een gemeente waar de grond alleen al 1.000 euro per vierkante meter moet kosten), en toch moest en zou er bij een eerstvolgend project zo’n stel huissies van anderhalve ton, geïndexeerd naar nu, beschikbaar moeten komen. Voor de starter, en beloofd is beloofd.

En belofte maakt schuld, zodat er voor de gemeente Oudewater niets anders op zat dan nu tien gloednieuwe huizen te kopen in het o zo prachtige Oranjebolwerck, voor minvermogende starters, tussen al die rijke mensen. De jonge woningzoekende Oudewaternaar kan namelijk zo’n appartement kopen voor een vriendenprijs, in maatschappelijke gebondenheid zoals dat dan heel gewichtig heet.

De gemeente noemt dat: KoopGarant, terwijl ze bedoelen: Verkoop-garant. Want als de eigenaar van zo’n woning wil verhuizen (naar groter, of naar elders) dan moet hij of zij het huis verplicht terug verkopen aan de gemeente; ze delen de waardestijging of daling, en de gemeente kan de woning opnieuw voor een vriendenprijs aan een andere starter verkopen, et cetera.

De nieuwe wethoudster legt het uit aan Jip, Janneke en Wil en Peter: “Goedkope koopwoningen zijn schaars en worden bij elke doorverkoop een stuk duurder. Daardoor worden ze voor veel Oudewaternaren onbetaalbaar. Als gemeente willen wij deze ontwikkeling doorbreken. Met KoopGarant kunnen wij garanderen dat de woningen ook op de langere termijn beschikbaar blijven voor de inwoners voor wie ze bedoeld zijn.” De nieuwe wethoudster heeft dat natuurlijk niet zelf bedacht, maar de uitleg naar de Oudewaterse belastingbetaler is wel heel erg summier: het is zonneklaar dat dit sociale gebaar de gemeente als geheel een pàk geld kost.

De wethouder financiën houdt wijselijk zijn mond.

Otto Beaujon

Otto Beaujon