De Mattarelli’s
AlgemeenNee, het gaat niet over trapeze-artiesten, muzikale clowns of een komisch duo: ik wil het met u hebben over de kieslijst voor de gemeenteraadsverkiezingen waarvoor u op 16 maart a.s. allemaal uitgenodigd bent.
In Oudewater doen vijf partijen mee: de VVD en Christen Unie/SGP elk met dertien kandidaten, het CDA biedt ook ruime keuze met negen kandidaten waaronder vijf die nieuw zijn in de politiek, de Onafhankelijken met zes kandidaten en de opmerkelijke nieuwe partij Progressief Oudewater met acht kandidaten, alle nieuw op één na. Opmerkelijk, omdat de derde plaats wordt ingenomen door een oude bekende: Wim Knol (u weet wel, de Wakkere Geelbuik, de onvermoeibare strijder tegen politiek onbegrip, bestuurlijk opportunisme en gemeentelijke achterkamertjes).
In plaats van een rol op de achtergrond als strateeg en directeur van het wetenschappelijk partijbureau, wil het raadslid met de meeste vergadertijd van het voorbije decennium achter zijn naam toch weer ook zelf voor het voetlicht. Of is dit juist strategie? Wordt Progressief Oudewater straks met drie zetels onmisbaar voor een coalitie, dan zit de lang gekoesterde wens van het wethouderschap er rechtstreeks in. Maar ook als de partij straks met één of twee zetels nodig is voor een coalitie kan de ex-geelbuik wellicht zijn vurigste wens in vervulling zien gaan.
Hij krijgt al een pensioen, en dan op een leeftijd waarop een ander geniet van zijn boot, zijn tuin en zijn kleinkinderen nog een zware baan ambiëren, dat doet denken aan Sergio Mattarella, de tachtigjarige president van Italië die onlangs na voor de bühne een beetje tegensputteren toch een nieuwe termijn van zeven jaar aanvaardde. Zeven jaar opnieuw dagelijks in ‘t pak in plaats van in de zon met een drankje onder handbereik. Wat bezielt zo’n man?
Over de Mattarelli’s van Oudewater: ook de Onafhankelijken hebben een kandidaat die, overigens geheel verdiend, heeft mogen proeven aan het respect van de onderdanen. Een vleugje ijdelheid was hem niet vreemd, en vier jaar wethouderschap als vijfenzeventigjarige maakt de honger naar meer blijkbaar alleen maar groter.
Otto Beaujon