Wie? O die! ... José Boere

José Boere vond het zelf niet zo nodig om vanwege haar 40-jarig jubileum in de zorg in De Wulverhorst in het zonnetje gezet te worden. Daar dachten haar collega’s toch anders over. Want veertig jaar in dienst, dat is echt bijzonder en dat kun je niet stil voorbij laten gaan.

Toen José op 1 november naar haar werk ging wist ze niet dat er die dag een feestje voor haar gehouden zou worden. Ze wist natuurlijk zelf wel dat ze veertig jaar geleden op die dag was begonnen als ziekenverzorgster. Maar José houdt niet zo van aandacht. Liever gaat ze gewoon lekker aan het werk. Ze werd verrast door een zaal vol collega’s en bewoners waarvan sommigen speciaal voor haar waren gekomen. Er volgden speeches en cadeaus die bij een dergelijk jubileum horen. Veel lovende woorden maar daar komen we straks nog op terug.

Wie is José Boere eigenlijk?

Bijna zestig jaar geleden werd José geboren op een boerderij in de Hekendorpse Buurt. Ze groeide op in een gezin van tien kinderen waar ze in de middenmoot zat. De naam Boere komt dan ook veel voor in Oudewater. Als jong meisje liep ze stage in de zorg en ze was meteen verkocht. Op haar 19e startte ze in het bejaardentehuis van De Wulverhorst. Tja, zo heette dat toen. En ze ging dus nooit meer weg.

In de veertig jaar veranderde er natuurlijk enorm veel in de zorg. En José veranderde mee. “Vroeger was het minder zwaar. We hadden maar één rolstoel op de hele afdeling. Het was meer begeleiding dan zorg. Maar tillen bijvoorbeeld deden we gewoon zelf. Dat kan je je nu niet meer voorstellen. Overal zijn hulpmiddelen voor.” Jose trouwde en ging in Cabauw wonen. Ze kreeg een gezin maar het werk in Oudewater bleef. Soms wat minder en soms weer wat meer als de gezinssituatie dat toeliet. In al die jaren heeft ze veel mensen voorbij zien komen. Veel collega’s, veel families, veel bewoners. “Soms spreken mensen je op straat aan dat ze je nog kennen uit een zorgsituatie.”

Zweedse band

Het eenvoudige van toen had ook wel charme, zegt José. “Rapportage schreven we gewoon met een pen. Rood voor de nacht, groen voor de avond en blauw voor overdag.” Ze lacht terwijl ze er nog aan terug denkt. Het lijkt zo lang geleden in een tijd van digitale zorgplannen, kwaliteitseisen, en gefocust zijn op eigen regie en positieve gezondheid van de bewoner. “ O ja vroeger gebruikten we zelfs nog bij onrustige mensen een Zweedse band, uit veiligheids- overwegingen notabene! We weten nu wel dat het alleen maar meer onrust gaf.” José is helemaal mee getransformeerd in de nieuwe zorg anno 2021. Ze deed veel aan bijscholing en trainingen over communicatie, allerlei verpleegtechnische handelingen en een training voor afdelingshoofd. Ze leerde er graag steeds meer bij. Haar verantwoordelijkheden groeiden steeds verder in de veertig jaar.

Ze draait nog graag een uurtje zorg mee

Ze is nu coördinerend verpleegkundige en begeleidt alle collega’s in een team en regelt en faciliteert wat nodig is. “Soms draai ik ook nog gewoon een paar uurtjes in de zorg mee. Ik denk dat ik het wel tot mijn pensioen nog volhoudt. Het is prima waar ik nu zit. Het blijft gewoon leuk!”

Een aantal collega’s mochten in een paar woorden José omschrijven. Een kleine bloemlezing; “Betrokken, enthousiast en kan moeilijk iets loslaten. Lief, perfectionistisch en altijd op zoek naar wat goed is voor zowel het personeel als de bewoners. Een allesdoener en aanpakker, enorm creatief in het zoeken van een oplossing en ze vindt die altijd!”

Dat De Wulverhorst van een lolletje en gekkigheid houdt bleek wel toen er een foto gemaakt moest worden van José. Een aantal collega’s, waarvan er ook al een aantal heel wat jaren meedraaien, werden erbij gesleept, een bewoner aan tafel gezet en iemand in de tillift gehesen. Want ja, José gaat nu eenmaal liever niet alleen op de foto. Je zult eens teveel zelf alle aandacht krijgen!

Maar veertig jaar dienstverband zorgt er toch voor dat je met foto en al in de krant komt!

Margreet Nagtegaal