Zandvoort

Als reactie op de column van Trudy Scherpsenzeel, stuur ik deze ingezonden brief.

Ik schrijf deze brief op zaterdag vanaf de tribune tijdens de Grand Prix van Zandvoort. Vrijdag kreeg ik bij de eerste blik op Max in zijn bolide kippenvel. Zaterdag zelfs een brok in mijn keel toen hij de pole position pakte. Het resultaat van zondag is afwachten, maar tot die tijd lees ik iedere letter en hoor ik ieder woord erover. Dit gebeurt er bij fans. Max doet wat het Nederlandse elftal al jaren niet lukt. Hij verbindt, maakt ons trots. Steevast kijken rond de twee miljoen Nederlanders naar de Formule 1. Tijdens de Grand Prix in Zandvoort mogen 70.000 gelukkigen het ook voelen, ruiken en beleven.

Jong, oud, man, vrouw, arm, rijk, Red Bull, Mercedes. Het publiek is divers, de sfeer top en het verschil met de culturele sector groot. Want daar steekt het. De braderie in Zandvoort is verboden terwijl de Grand Prix met tienduizenden bezoekers door mag gaan. Dat is niet uit te leggen.

We zien dit weekend wat we iedereen gunnen. Weer plezier hebben, samenzijn, terug naar hoe het was. We zien ook mensen die het de Formule 1-fans misgunnen: ‘als ik niks mag, mag jij ook niks’. Ik denk dat we het beter kunnen omdraaien, daar hebben meer mensen wat aan.

In hetzelfde hoofdstuk ‘zeuren over de Grand Prix’, stond vorige week in deze krant een kritische column over de CO2-uitstoot ervan. Plezier en vermaak overboord gooien zodat we lekker groen bezig zijn voelt voor mij als een heel grijs bestaan. Ik ga voor oranje!

Groet, Ronald.