Sobere viering 25-jarig priesterschap Pastor Spaan

Geen witgele banieren vanuit de gewelven van de Sint Franciscuskerk en al evenmin een Heilige Mis met drie heren (voorgangers). De huidige tijdgeest, versterkt door de corona-epidemie laat zulke feestuitingen niet meer toe. Neen, pastor Huub Spaan moest het doen met een speciaal gefabriceerde taart van bakker Stijnman met daarop zijn eigen beeltenis. Samen met een reusachtige bos rode rozen werd de versnapering aangeboden door leden van het parochiebestuur van Pax Christi, de geloofsgemeenschappen van Woerden, Oudewater, Zegveld en Kamerik. O ja, net als in het bedrijfsleven was daar een enveloppe met inhoud bijgevoegd. Voor een pastor met een traktement en vrij wonen een welkom cadeau.

Taart met moeder

Overigens werd de taart niet ter plekke aangesneden. Die vond zijn weg naar het Gelderse Herveld, een dorpje in de buurt van het al even Gelderse Oosterhout, de geboorteplaats van onze pastor. Daar kon het mes gezet worden in de jubileumtaart. In goed gezelschap met de moeder van de jubilaris. Het werd een dag met twee gezichten. Want na de vroege ontmoeting met het parochiebestuur werd de pastor onverwacht geroepen voor een ziekenzalving in Woerden. Een compleet andere emotie op deze dag welke onverwacht een bijzonder karakter gaf met dienstbaarheid als invulling. Mede hierdoor was het een bijzondere dag. Door het samen taart eten met zijn moeder en zijn familie was het een dag waar naast de dienstbaarheid de blijdschap mocht overheersen in grote dankbaarheid.

Late roeping

De keuze om zich dienstbaar op te stellen ten opzichte van mensen was lang geleden een van de motieven die een op het ministerie van landbouw en visserij werkzame ambtenaar met als opleiding bosbouw en cultuurtechniek deed besluiten een ‘carrière-switch’ te maken. Om met de woorden van de jubilaris te spreken; ‘zijn roeping te volgen’. Vlak voor hij op Vronesteyn in Voorburg, het centrum voor de priesteropleiding en diakenopleiding van het bisdom Rotterdam, arriveerde had hij nog een ontmoeting met zijn geestelijk leidsman, een pater uit Nijmegen. Deze pater zette hem met de voeten op de grond door op te merken dat zijn nieuwe weg niet zo bijzonder was, want ‘dat veel van het werk schoffelen blijft in het tuintje van Onze Lieve Heer’.

Franciscus als inspirator

De keuze maken tussen de Franciscanerbroederschap of wereldheer viel uit ten nadele van de eerste mogelijkheid, hoewel Huub Spaan niet onder stoelen en banken steekt dat de persoon van Franciscus hem buitengewoon aanspreekt en inspireert. Daarom reisde hij al diverse malen naar Megen en ook naar Assisi om de geest van samen zijn, armoede te bestrijden, eenvoud, aandacht voor vluchtelingen en kwetsbaren te beleven. Huub: “We zijn allemaal mens. Ieder verdient een eigen plek”. Ook de reizen met de door hem opgerichte stichting Vamos naar Brazilië -samen met jongeren- dienen het doel te ervaren dat er meer is dan onze ‘westerse’ besognes. Zijn grote vriend pater Gabriel Hofstede, die twee jaar geleden overleed, had als levensmotto: “Zelf gelukkig zijn, is anderen gelukkig maken”. Samen hebben zij aan vele jongeren deze ervaring ook gegeven. Een hongerdoek op de werkkamer van de pastor met daarop de leus ‘Ik ben omdat we zijn’ onderstreept zijn visie.

Live contact

Waar de gehele wereld zich stortte op ‘streamen’ en ‘zoom’, was dit in de achterliggende periode voor pastor Huub Spaan geen optie. In het interview op Radio Utrecht noemde hij zich een verbindingsofficier tussen God en de parochianen. “Ik moet de mensen in de ogen kunnen zien, contact met ze hebben en met de microfoon in de hand kunnen benaderen. Zo wil ik graag toelichten wat er in de boodschap van Jezus bedoeld is, wanneer er vraagtekens bij gezet worden”.

Herder

Was er bij aanvang van zijn pastorale loopbaan nog sprake van een pastoor per parochie, nu bestiert de 59-jarige Huub Spaan een viertal kerkgemeenschappen. In Woerden, Oudewater, Zegveld en Kamerik wonen rond de 15.000 als katholiek geregistreerde mensen. Samen vormen zij de parochie Pax Christi. “Allemaal mensen die zich buigen over de vragen, ‘waar komen we vandaan?’, ‘waar gaan we heen?’ en ‘wat is de zin van het bestaan?’ Kerkbezoek is niet meer -zoals vroeger- vanzelfsprekend en ook niet altijd mogelijk. Janneke Stam en Thijs van Zaal -na zijn pensioen- zijn de dichtst bijstaande collega’s. Zo’n ‘kudde’ leiden kan alleen maar met de hulp van een kleine duizend vrijwilligers”. Naast bestuursleden zijn dat onder meer leden van de diverse koren, schoonmakers, klusjesmensen, lectoren, werkgroepen rond de doop, de Eerste Communie en het Vormsel, wijkvertegenwoordigers, ziekenbezoekers, administratiemedewerkers en last but not least collectanten.

Nostalgie

Tussen de bedrijven door is er tijd voor enige nostalgie. Zo spreken we over de zondagsrust en bijvoorbeeld het feit dat er op de dag des Heren pas na 12.00 uur gevoetbald kon worden. De 24-uurseconomie heeft ons niet alleen zegeningen gebracht. Nostalgische gevoelens zijn er vanuit de parochianen ook over het voortbestaan van hun kerkgebouwen. Huub Spaan onderkent dat en verzekert dat Pax Christi er goed voor staat. Hij hoopt dat na de coronaperikelen de loop er gewoon weer in komt. Samen moet het dan weer lukken. Het woord samen is trouwens wel het woord dat de pastor voor in de mond ligt, een soort leitmotiv.

Wandeltocht

Volgend jaar komt er ongetwijfeld een uitbundiger viering van het jubileum. Het spijt Huub Spaan dat zijn oudste zus dat niet kan meemaken. Zij overleed begin vorig jaar. Zij zag zich na een mogelijk indrukwekkende loopbaan van Huub -het binnenhalen van het pausambt- in functie als hoofd van de pauselijke huishouding. Het was nooit Huub’s ambitie. Hij is onderweg met zijn kudde, soms letterlijk zoals tijdens de wandeltochten in de Veertigdagentijd door onze regio.

Gerard van Hooff