Veteraan voor de klas

Vorige week dinsdag was Ronald Gabriëls, majoor bij de landmacht, te gast op de Mariaschool in Oudewater, waar hij een uur les mocht geven over wat veteranen zijn (militairen die hebben deelgenomen aan een oorlog of vredesmissies). De leerlingen hingen aan zijn lippen, en wilden duizend-en-één vragen stellen.

Ronald zelf is twee keer op vredesmissie geweest naar Afghanistan, en had daar een heleboel foto's van bij zich (geprojecteerd op het scherm) en vertelde over de missie die de bevolking op alle mogelijke manieren duidelijk wil maken dat de Nederlandse militaire missie goede bedoelingen heeft, terwijl je dat van de plaatselijke bevolking omgekeerd nooit zeker weet. Terwijl ze voor kinderen in de schoolleeftijd potloden, pennen, papier en warme winterkleding meebrachten, reden even verder auto's op een bermbom of een landmijn die daar door mensen met een andere opvatting verstopt waren, op hun eentje of met een groep op 't oorlogspad.

Behalve het eigenlijke werk dat de militairen gingen doen, waren natuurlijk de omstandigheden daar ook reuze interessant: 's zomers tot 55 °C, 's winters vrieskoud, slapen in stalen containers (tegen raket- of bominslag), soms wekenlang eten uit zakjes, in een hinderlaag rijden, elke dag zes liter drinkwater zelf meenemen. Maar ook vragen als: wat betekent dat speldje dat je daar draagt? Die onderscheiding? Wat is je rang? Waarom ben je militair geworden? Ben je gewond geraakt? Heb je zelf wel eens iemand doodgeschoten (nee, dat heeft Ronald Gabriëls nooit gedaan), zou je nog eens uitgezonden willen worden? Hoeveel weegt die helm?

Zulke bijzondere lessen zijn cadeautjes, zeker als je na afloop nog een boek krijgt met belevenissen van negentien veteranen die in Nederlands Indië, Nieuw Guinea, Joegoslavië, Libanon, Afghanistan en Mali geweest zijn.

Otto Beaujon