Montfoortse schrijft boek over hoe corona ons leven veranderde...

Wie kent haar niet? Al een poosje is de Montfoortse Nettie Kuijer niet meer in beeld bij Radio Stad Montfoort, maar ze heeft niet stil gezeten. Mede door het vervallen van reportages ter plekke, niet meer zwemmen, gymmen of zingen, had ze tijd over. Ze begon met het schrijven van een autobiografisch boek en pakte tuinieren op. Dat laatste heeft ze verwerkt in de titel van het boek: 'Komkommers langs de rozenboog'.

Afspreken doen zij en haar man liever niet, zolang ze nog niet gevaccineerd zijn. Sociale contacten onderhouden ze allemaal digitaal. "We zitten in de kwetsbare groep. Dus liever geen live afspraak." Telefonisch licht ze zelf desgevraagd graag toe wat de titel van haar boek betekent: "Je moet je tijd invullen. We mogen de deur amper uit. Dan ga je thuis iets doen. We konden niet naar tuincentrum en hebben een telefonische bestelling gedaan, om tuinieren op te pakken. Groente uit eigen tuin wouden we hebben: boontjes, sla, andijvie, enzovoort. Nu ben ik geen tuinier en mijn man net zo min. De buurman zei nog: 'Niet te veel tegelijk zaaien.' Een hand vol sla in de bak, leverde honderd slaplantjes op. Die heb ik op de Montfoortse weggeefsite gezet. Toen bood iemand anders ons komkommer aan. Ik heb links en rechts van de rozenboog een grote pot neergezet, waarin ik de jonge plantjes van komkommer deed. Dan kon dat mooi de boog in groeien, dacht ik. Mijn schoonzoon, die tuinier is, zei: dat gaat die boog nooit houden. En hij had gelijk. Ik heb uiteindelijk zelfs een komkommer geoogst van een kilo. Zo kwam ik eigenlijk ook op de titel. Het was voor mij de link met de andere dingen die je opeens doet. Dingen die ik voorheen nooit had gedaan, waar ik geen tijd voor had."

Feest der herkenning voor Montfoortenaren

In haar boek beschrijft ze hoe corona het leven heeft veranderd, en daarin legt ze linkjes naar gebeurtenissen uit haar jeugd. "Weet je nog? De wc-papier en melk die niet meer te vinden waren in de winkels? De waanzin bij sommige mensen, terwijl er mensen bij bosjes omvielen. Die eerste lockdown. Pasen, verjaardagen, hoogtijdagen. Niks kon meer. Daar schreef ik over, en dan legde ik de link naar vroeger. Toen hadden we het ook niet gemakkelijk namelijk. Het is een combinatie biografie geworden: wat er nu aan de hand is, gelinkt aan vroeger." Volgens Nettie vormt het boek daarmee ook een feest der herkenning voor Montfoortenaren, omdat er veel Montfoortse geschiedenis in terug te vinden is.

"Bij alle feestdagen, die nu amper werden gevierd, dacht ik terug aan vroeger. Vanaf het begin van de pandemie ben ik gaan schrijven, dichten en schilderen. Ons sociale leven remde abrupt af. In eerste instantie dacht ik dat het wel zou meevallen. Want ik kon gewoon boodschappen doen, hield afstand, en verbaasde me alleen over de lege schappen in de supermarkt. Waarom was de melk, het wc papier en de koffie om tien uur 's morgens al op? Ik appte met onze kinderen en kreeg de stevige waarschuwing dat ik thuis moest blijven en dat zij wel voor de boodschappen zouden zorgen. Maar Joop en ik zijn vitale zeventigers. Wij wilden niet afhankelijk zijn van de kinderen. We hadden zoveel meegemaakt. Ik had alvleesklierkanker overwonnen, een griepje zou mij toch niet vellen?"

Goede toekomst

Zo nam Nettie het hele jaar door. Het begon in maart. Dan ga je geen vakantieplannen maken. Dan krijg je Pasen. Niet naar de kinderen, enzovoorts. "Jongeren klagen nu dat ze niet op vakantie kunnen en niet op een terrasje kunnen zitten. Dat konden wij vroeger ook niet. Daar hadden we geen geld voor. Ik ben in mei 1945 geboren. Toen was er amper brood op de plank. Nu heb je een goede toekomst. Dat is heel wat anders. Ik denk dat de jeugd verwend is."

De sociale contacten met de kinderen onderhoudt ze via Whats App. Alleen naar de markt gaat ze nog wel. "Dat is buiten. Ik kom niet meer in de supermarkt, maar laat alles brengen. De caravan staat al ruim een jaar in de stalling. Wel hebben we veel gefietst. Normaal gooien we fiets achter op de caravan. Zo hebben we door heel Europa gereisd. Dat kon niet meer." Ook hun 55-jarig huwelijksjubileum moesten ze overslaan. "De kinderen hebben nog heel lief kussens laten maken met hun foto's en maaltijden gebracht. Een echt feest kon niet. We doen wel veel met z'n allen online. Dan doen we een quiz of bingo. Gelukkig kunnen mijn man en ik het goed vinden samen. Dat is wel een heel goed ding." Haar kinderen fungeerden als eindredactie van haar boek. "Je moet wel investeren", zegt ze. Het boek bracht ze uit via Brave New Books (van Bol.com). Daar heb ik tweede en derde druk proefdrukken besteld. Via Whats App kreeg ik dan door wat er niet klopte. Het moet natuurlijk goed zijn, want ik noem er ook namen in. Ik heb het over het Knooppunt en gymmen. Het is daarmee een Montfoorts gebeuren, waar velen zich in zullen herkennen."

De omslag maakte ze met de strijkbout. "Encaustic schilderen heet dat. Ik heb er zes gemaakt. En in een keer stond die er. Met acryl kwam ik er niet uit." Ze is tevreden over het resultaat, en zegt alweer druk te zijn met een vervolg. "Het is nog niet af!" Voor mensen die er in deze tijd doorheen zitten, heeft ze ook tips: "Vul je tijd met creativiteit. Ik maakte altijd al gedichten. Als ik het niet kon vertellen, dan deed ik dat via een gedicht. Je kunt nu klagen over hoe slecht we het hebben. En natuurlijk is het erg. Zeker voor mensen die dierbaren verloren hebben. Het is niet alleen van nu, het is van alle tijden. De wereld vergaat nog niet. Vroeger had mijn moeder tbc. Ze dachten dat ze zou dood gaan. Toch heeft ze het gered, maar dat weet je van tevoren niet. We hebben niet veel te klagen. We hebben pensioen en AOW. Voor mensen die failliet gaan, daar is het heel erg voor!"

Boek kopen? Het boek is vanaf afgelopen maandag verkrijgbaar via bol.com. Ook komt het waarschijnlijk bij de Mado in Montfoort te liggen.

Sjoukje Dijkstra