Elke dag wat anders…

Het is al ruim anderhalf jaar dat ik nu voor deze mooie lokale krant mag schrijven. Wat heeft het veel waardevols gebracht. Elke dag is er weer wat anders… Zeker is wel dat ik in anderhalf jaar tijd meer ben geïntegreerd in Montfoort. De stad met dorpse kenmerken, die jammer genoeg de laatste jaren iets lijken te verdwijnen. Zo jammer.

Als Groningse import (daar kom ik weg) vanuit het Hilversumse, was het in het begin makkelijk aarden. Waarom? Iedereen groette je. Dat was toch zeker hetzelfde in het Noorden van het land, waar alleen de groet (moi en tjeu) wat anders klonk. Die sfeer trof ik hier ook aan in Montfoort. Nuchter. Beleefd. Met buren die buiten komen en je een koud biertje aanbieden als je hard aan het werk bent in de tuin (tuun). Alleen al omdat ze het kunnen waarderen dat je het weer een beetje netjes maakt. Tien jaar wonen we hier inmiddels.

Door de schrijverij en verslaglegging die ik mag doen heb ik de mensen van dichterbij nog beter leren kennen. Dan zie je hoe hecht de gemeenschap is. Dat er geknokt wordt voor een stad, waarin inderdaad iedereen wil dat iedereen meedoet. Ook al zijn er de schrijnende gevallen die buiten de boot vallen, en die worden - waar mogelijk - ook weer op sleeptouw genomen. Dat er soms wel eens wat geks gebeurt, zoals dat drugslab op Achthoven Oost, maar dat als het er op aan komt, mensen voor elkaar klaar staan. Dat zie je aan het initiatief van de mannen van Made in Montfoort, maar ook als er een icoon overlijdt. Heeft corona ons nader gebracht? Ik weet het niet. Natuurlijk, ook hier is verdeeldheid over mondkapjes en meer, maar we lijken er nog over te kunnen praten met z'n allen. Als we elkaar nu ook weer eens weer wat vaker groeten op straat, en we hier en daar een babbeltje maken. Dan houden we dat mooie Montfoort zeker zoals we dat zo graag zien, en zoals we er graag in wonen. Een stad, met dorpse trekken, waar we trots op mogen zijn!

Sjoukje Dijkstra